Kolejna książka Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej „Zdeptana róża” to opowieść o dziennikarce Bożenie Kubickiej, której życie naznaczone jest jednym wielkim pasmem  nieszczęśliwych wydarzeń. Pierwsze przykrości przeżywa już we wczesnym dzieciństwie, kiedy to po wojnie zostaje repatriowana z rodzicami z czystego, kolorowego miasteczka na kresach do szarego Bytomia na Górnym Śląsku, gdzie jej rodzinę spotyka wrogość ze strony Ślązaków nienawidzących przybyszów. Znajdując się z jednej strony pod wpływem antykomunistycznego nastawienia rodziców, którym trudno jest przystosować się do życia w obcym środowisku i znienawidzonym systemie a z drugiej pod naciskiem indoktrynacji komunistycznej w szkole, szuka ucieczki od tej schizofrenicznej sytuacji w łapczywym pochłanianiu książek i w marzeniach o ucieczce do innego piękniejszego świata. Zamyka się w sobie, otwierając serce jedynie w grubym notatniku, w którym potajemnie pisze wiersze.

Wprawdzie udaje się jej dostać na studia aktorskie w Krakowie, jej wymarzonym mieście, lecz niestety spotyka ją tu niepowodzenie. Wykładowca filozofii „marksizmu-leninizmu”, będący równocześnie profesorem głównego przedmiotu aktorskiego, pragnie z niej uczynić swą kochankę. Ów podstarzały lowelas wzbudza w niej taką odrazę, że przestaje chodzić na jego zajęcia, w konsekwencji czego zostaje wydalona z uczelni, zmuszona  do powrotu do ponurego Bytomia i podjęcia wyczerpującej pracy w prymitywnym środowisku. Jednak po ukończeniu zaocznych studiów z marnej inwentaryzatorki przekształca się w „panią redaktor”. Wspaniale czuje się w redakcji i lubi swą pracę, gdyż zajmuje się problemami kulturalnymi, co stwarza jej możliwość obracania się w artystycznym środowisku.

Nie ma jednak szczęścia w miłości. Po paru humorystycznie opisanych niewinnych przygodach erotycznych kilkakrotnie przeżywa cierpienie spowodowane niezbyt szczęśliwie ulokowanymi uczuciami. Po aferze z żonatym mężczyzną, zakończonej aborcją i po tragicznie przerwanej wielkiej miłości poświęca się całkowicie samotnemu wychowywaniu syna, stanowiącemu również owoc niefortunnej afery.

Z biegiem czasu pogarsza się też jej samopoczucie w pracy. Gnębi ją nacisk, by została członkiem partii, gdyż jest to niezgodne z jej ideałami, chociaż nie ma nic przeciwko przynależności do niej koleżanek i kolegów, z którymi nawiązuje serdeczne przyjaźnie. Jednak gdy bezpieka zagina na nią parol, upatrując ją sobie na konfidentkę, atmosfera w redakcji staje się dla niej nie do zniesienia.

Jedyny promień szczęścia w jej ponurym życiu stanowi urodzenie syna. Jednak i w tym przypadku los okazuje się wobec niej okrutny. Dziecko ginie pod kołami samochodu, co rujnuje wszystkie jej plany i marzenia dotyczące przyszłości, ograbia z energii, radości i entuzjazmu, jakie wniosło do jej życia. Co gorsza wobec jej oporu przed donosicielstwem grozi jej utrata pracy. Wpada w depresję. Dochodzi do tego śmierć brata w wypadku samochodowym i kobieta ląduje w szpitalu psychiatrycznym, gdzie przeżywa koszmar.